Verjaardagsvisite

Gisteren kwamen mijn ouders en mijn zus op verjaardagsvisite. Op zich was dat natuurlijk gezellig, maar zoals zo vaak met mijn familie moest er weer eens een discussie uit de hand lopen. Dat komt omdat mijn familieleden hartstikke lieve mensen zijn, maar absoluut niet voor rede vatbaar. Ik bedoel daarmee dat een redelijke discussie met deze mensen volstrekt onmogelijk is. Zolang jouw visie dezelfde is als die van hun is er niets aan de hand. Zodra je denkbeelden uit die afwijken van die van hun en je er ook nog bij zegt dat je die voor waar houdt, dan heb je een probleem. Je mag hooguit zeggen dat je vindt dat iets waar is. Dat je een mening hebt die even veel waard is als elke andere mening.Op deze manier kom je niet verder dan het naast elkaar zetten van wat meninkjes. Meninkjes die niets meer zijn dan wat persoonlijke voorkeuren. De ene mens vindt zwarte koffie lekker, de andere vindt koffie met melk en suiker lekker. De een vindt dat god bestaat, de ander niet.Voor mijn familie bevinden deze uitspraken zich op hetzelfde vlak. Je mag niet vinden dat we het hier over verschillende categorieen uitspraken hebben. Je mag niet zeggen dat het in het eerste geval om persoonlijke voorkeuren en in het tweede geval om een vraag gaat met betrekking tot de waarheid van een uitspraak. Je mag niet zeggen dat iets waar is, want dan zou je mensen die daar anders over denken niet respecteren. Je zou mensen dan geen 'ruimte geven'. Je mag niet eens beweren dat er zoiets als waarheid of objectiviteit bestaat. Je moet mensen de 'ruimte geven' om alle onzin uit te kramen die er in hun opkomt en deze dient onweersproken te blijven. Als mijn zus beweert dat haar dromen gestuurd worden door 'iets in het universum', dan mag ik niet zeggen dat dat onzin is. Ik mag alleen zeggen dat ik dat onzin vindt. Mijn meninkje is net zo goed een persoonlijke voorkeur en net zoveel waard als het meninkje van mijn zus. Alles is even subjectief en dat moet vooral zo blijven, want anders rijgen we ruzie. Ik kan wel zeggen 'laat ze maar kletsen ',maar het is wel vervelend als ik steeds degene ben die zijn mond moet houden. Wat echter onvergeeflijk is, is dat mijn oudere het aan mijn autisme wijten als ik blijf vasthouden aan een notie van waarheid en objectiviteit. Daarmee reduceren ze ten onrechte een filosofische stellingname met een ziektebeeld. Wanneer je zoiets doet neem je degene die je voor je hebt niet serieus. Je sluit hem uit als gesprekspartner. Het is een ontkenning van je menselijkheid. Dit zal ik ze nooit vergeven.