Mijn kat

Na dat vorig jaar mijn kat was overleden, ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe kat. Natuurlijk niet nadat ik eerst mijn rouw had verwerkt. Ik heb toen in het asiel een jonge kat van twee jaar oud gevonden die heel stil in een hoek van haar kooitje zat. Ik heb nog even verder rondgekeken, maar zag geen enkele kat die ik zo leuk en lief vond als deze. Ik heb haar Diotima genoemd. Ik heb haar nu ruim een jaar en heb nog altijd geen spijt van mijn keuze. Ze is nog steeds wat angstig, maar begint wel steeds meer los te komen. Het is een lief en aanhankelijk dier. Ik gun haar alle tijd om het trauma dat ze heeft opgelopen door haar vorige baas te verwerken. Ik kan erg boos en verdrietig worden bij de gedachte wat dit beestje allemaal heeft moeten doorstaan.Ik begrijp niet hoe mensen zo met hun huisdieren om kunnen gaan. Je neemt een huisdier toch omdat je zo'n beest leuk vindt en er van houdt? Als je niet voor een beest kan zorgen dan zorg je er toch voor dat zo'n beest ergens anders terecht kan?